Gdy nadzieje narodu wniwecz się rozprysły,
chmury nasz widnokrąg, przyćmiły grobowo
tyś Gwiazdo w Zakroczymiu, z łona matki Wisły
wybiegła na zaklęte Lelewela słowo.
Jasno twoje promienie rozbitkom zabłysły,
Stłumiły w piersiach skargę rozpaczy jałową,
Nowy prąd życia tchnęły w serca i umysły,
Drogę czynów i ofiar wskazały im nową.
Lat pięćdziesiąt minęło bez rosy, bez słońca.
A ty świecisz tułaczom, dobroczynna gwiazdo!
Uczysz jak w świętej służbie dotrwać nam do końca,
Wskazujesz we mgle przyszłości nowe orłów gniazdo
I pogoń oplecioną zwycięskim wawrzynem;
Dzwoń nam wielką pobudkę, dzwoń usque ad finem...

Autorka: Seweryna Duchińska